„Biały płot, cały sad biały, w puszystej bieli świat!”

To właśnie dzisiaj ujrzałam po przebudzeniu. Natychmiast odezwało się we mnie dziecko, które z nosem przylepionym do szyby patrzy na białe spadające płatki. To dziecko dość szybko ustąpiło miejsca sfrustrowanemu dorosłemu, który ma problem z dotarciem do pracy, ale pozostańmy przy tej przyjemniejszej stronie dzisiejszej aury…

Najwspanialszą zimową przygodę przeżyłam bardzo dawno, w prawie zamierzchłej przeszłości. Dokładnie w styczniu 1981 roku. Wtedy właśnie rodzice wysłali mnie ze swoimi znajomymi do ich rodziny w Bieszczadach.

Jako chroniczny zmarzlak zostałam zaopatrzona w ciepły kożuszek do kolan i zapakowana do pociągu. Podróż do Przemyśla jakoś przetrwałam, później pojawiły się problemy z dotarciem na miejsce – PKS nie wygrał zaspami, ale koniec końców znaleźliśmy się w docelowej wiosce. Drewniany niebieski dom, wysoko podpiwniczony, przed domem prawdziwa studnia, a dookoła być może ogród, czego wówczas, z powodu grubej warstwy śniegu, stwierdzić się nie dało. Nieco kłopotu miałam z załapaniem, że toalety jednak w domu nie ma, ale jakoś się przyzwyczaiłam. Szybko okazało się, że mój kożuszek w tamtejszych warunkach nie ma zastosowania. Strasznie przeszkadzał w bieganiu z dzieciakami. Miałam do wyboru: albo stać i patrzeć jak inni szaleją z sankami, albo ubrać kilka sweterków (pożyczonych, dzieci wtedy nie miały tyle odzienia co dzisiaj) i do nich dołączyć. Pierwszy raz w życiu całe dnie spędzałam na mroźnym powietrzu. Co dziwne – okazało się, że na śniegu wcale nie jest zimno! Ile było śmiechu jak ktoś wpadł w zaspę po pachy, albo do potoku po kolana. Uciekaliśmy do domu dopiero gdy się ściemniało i do naszych uszu docierało wycie wilków. Wszyscy przyklejali się plecami do kaflowego pieca, a rękawiczki i buty trafiały do piekarnika w celu suszenia. Kiedy było na prawdę mroźno, albo sypało tak, że wyjść się nie dało, to skakaliśmy w gumę na wielkiej oszklonej werandzie, albo słuchaliśmy opowieści Babki o okropieństwach, które przeżyła podczas wojny i tuż po niej. Po jej opowieściach mieliśmy trochę kłopotu z zaśnięciem, ale zmęczenie w końcu zwyciężało i całe towarzystwo spało zdrowym snem. Łóżko Babki stało w kuchni w pobliżu pieca.  Pod nim znaleźliśmy słoik ze specyficznym lekiem na wszystko.  Udało nam się nawet ten słoik stłuc podczas zabawy. Śmiesznie wyglądają pijawki pełzające po podłodze.

Niestety nie mam żadnych zdjęć z tej wyprawy, ale wspomnień pozostało mnóstwo. Nie sposób o wszystkich opowiedzieć. Najbardziej mi zapadły w pamięci wielkie ośnieżone przestrzenie, rumiane roześmiane twarze dzieciaków, lizaki marki „kodżak” w sklepie GS oraz jazda samochodem marki Syrenka w 10 osób (że o braku fotelików i pasów nie wspomnę). 

Chciałabym życzyć wszystkim dzieciakom takiej zimowej przygody. Żaden wyjazd na narty do Włoch czy Austrii nie może się z tym równać!